Kwarantanna dzień… a kto by to liczył w ogóle? Dni zlewają
się jeden w drugi. Poniedziałek? Sobota? Piątek? Co za różnica?
Mózg już zaczyna świrować. Przynajmniej mój. To prawda, mamy
telefony i komunikatory różnego rodzaju, ale to nie jest to samo. Żadna
technologia nie zastąpi człowieka. Jego obecności, dotyku. Jeszcze nie tak
dawno było to dla nas czymś tak pewnym jak to, że pierwszą literą naszego
alfabetu jest A. Dzisiaj myślimy o tym z nostalgią. Doceniamy to, co na
początku marca było pewnikiem. Nie
sposób w takie dni, jak teraz wszyscy przeżywamy, nie czuć samotności.
Dlatego chciałam Wam dzisiaj zaproponować coś, co może choć
na chwilę odgoni Twoje przygnębienie i smutek. Wierzę w to, że warto szukać
tych rzeczy, które mogą nas podnosić i niwelować poczucie osamotnienia i
smutku.
Blog Ani Niemczynow
Anią Niemczynow jestem zauroczona od czasu ostatnich
wakacji, bo wtedy przeczytałam „Życie Cię kocha, Lili!”. Nie da się czytać
bloga czy wpisów na instagramie pisarki i się nie uśmiechać. Przede wszystkim
wprowadzają one błogi spokój w serce człowieka. Tak. Między spokojem i
wdzięcznością a Anną Niemczynow należy
postawić znak równości. Ona cała jest wdzięcznością.
W jednym z swoich postów na instagramie na początku marca,
tuż po zamknięciu szkół i przedszkoli, Ania pisze tak:
Świat się zatrzymał…
Wszystko co do tej pory mieliśmy na wyciągnięcie ręki, oddaliło się. Nasze
plany, oszczędności, rzeczy na pozór oczywiste, takie, za które nie zwykliśmy
dziękować. – legły w gruzach z dnia na dzień.
Wdzięczność.
Dziękować? – słyszę
często. – A za co? Pracuję ciężko, to mam. Kelnerka musi podać mi jedzenie, bo
przecież zapłaciłam/ em. Lekarze mają mnie leczyć. Płacę za to! Jeszcze mam
dziękować? Mam dziękować za to, że świat jest tak cudownie otwarty, że mogę mieszkać w każdym miejscu na świecie?
Za otwarte granice, za to, że mam zdrowe nogi, które niosą mnie przez życie, za
ręce zdolne do pracy, za wzrok, słuch, za śniadanie zjedzone na balkonie, za
uśmiech dziecka, za za ciepłą wodę w kranie, za książkę, filiżankę kawy?
Otóż masz. I to szczerze. Bo NIC NIE JEST TAK OCZYWISTE,
jak wszyscy w ostatnich dniach zdążyliśmy zauważyć. Nie cierpią tylko ci,
którzy chorują. Zdrowi tracą to, na co przez lata pracowali i popadają przez to
w chorobę.
Przytulam Was do
serca, kochani. Modlę się za nas nieustannie.
W twórczości Ani: tej blogowej, instagramowej i książkowej jest
samo dobro.
Zaufaj mi jeszcze raz
W czasie kwarantanny polecam też czytanie książek. Jak
mawiała Szymborska, jest to najlepsza rozrywka, jaką sobie ludzkość wymyśliła.
„ Zaufaj mi jeszcze raz” jest książką, która pokazuje jak łatwo dopisujemy sobie
scenariusze to różnych sytuacji, zamiast usiąść i porozmawiać z drugim
człowiekiem. Oczywiście często jesteśmy najmądrzejsi, bo po pewnym wycinku
wydaje nam się, że wszystko już wiemy. W naszej głowie powstał już cały bieg
wydarzeń. Trudniej jest spotkać się i wysłuchać, co druga strona ma do
powiedzenia.
Myślę, że przesłanie z tej książki jest absolutnie do
wszystkich, bo każdy z nas ma problem z ocenianiem innych bez uprzedniego
wysłuchania ich perspektywy.
Myśląc inaczej
Czas odosobnienia można wykorzystać też przekopując Youtube.
Oczywiście nie namawiam Was do oglądania godzinami filmików z kotami. Nie.
Polecam Wam za to cykl Pauliny Mikuły Myśląc inaczej. Jak sama nazwa wskazuje, youtuberka w tym cyklu
zachęca do myślenia inaczej. Pokazuje między innymi co poza czytaniem książek
może nas rozwijać intelektualnie. O dziwo, netflix i planszówki mogą w tym pomóc! Paulina dotyka także tematu
abstynencji.
Jednym słowem, wysłuchanie odcinków tego cyklu, sprawia, że
na pewne aspekty życia zaczyna się patrzeć inaczej.
